ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
(POESÍA ESPAÑOLA RECIENTE)
Ποίηση της γενιάς του 80
(Poesía de la generación del 80)
Francisco Morales Lomas(Jaén,1957) es poeta,escritor.Ha publicado un centenar obras de
diferentes géneros.Académico de la Academia de Buenas Letras de Granada, de la Academia
de las Artes Escénicas de España y de la Real Academia de Córdoba. Catedrático de Lengua
Castellana y Literatura. Doctor en Filología Hispánica. Licenciado en Derecho y licenciado
en Filosofía y Letras por la Universidad de Granada. Profesor Titular de la Universidad de
Málaga. Desde 2006 es presidente de la Asociación Andaluza de Escritores y Críticos
Literarios (AAEC) y presidente de la Asociación Internacional Humanismo Solidario (AIHS).
Premio Joaquín Guichot de la Consejería de Educación y Ciencia, Premio de Periodismo del
Ministerio de Economía, Premio Doña Mencía de Salcedo de teatro, Primer Accésit del
Premio Internacional de teatro Moreno Arenas 2011 y Premio Internacional Moreno Arenas
2013. Miembro del grupo de investigación 159 HUM de la Junta de Andalucía,
“Recuperación del Patrimonio Literario Andaluz” y vocal de Literatura del Ateneo de Málaga
desde 2009. Tiene publicados más de sesenta títulos de obras literarias en diversos géneros
literarios.
Ο Φρανθίσκο Μοράλες Λόμας είναι ποιητής και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Χαέν το
1957.Έχει εκδώσει εκατοντάδες έργα διαφορετικών ειδών. Ακαδημαϊκός της Ακαδημίας
Καλών Γραμμάτων της Γρανάδα, της Ακαδημίας Ερμηνευτικών Τεχνών της Ισπανίας και της
Βασιλικής Ακαδημίας της Κόρδοβα. Από το 2006 τελεί καθήκοντα προέδρου του
Ανδαλουσιανού Συνδέσμου Συγγραφέων και Κριτικών Λογοτεχνίας (AAEC) και του
Συνδέσμου Παγκόσμιας Ένωσης Ουμανισμού (AIHS). Έχει λάβει το Βραβείο Χοακίν Γκισότ
από το Τμήμα Παιδείας και Επιστημών, το Βραβείο Δημοσιογραφίας από το Υπουργείο
Οικονομίας, το Βραβείο Θεάτρου Δόνια Μενθία ντε Σαλθέδο. Πρώτος επιλαχών του
Βραβείου Παγκοσμίου Θεάτρου Μορένο Αρένας το 2011 και του Παγκοσμίου Βραβείου
LA ISLA DE LOS FEACIOS
No se puede vivir
sin una isla que provoque a la muerte.
Que en su desafío envenene a la vida
con su vellocino de oro y su leche de frutas.
Que bañe de azúcar los mitos y la lujuria
de nuestro miedo.
Ser objetos sin valor, ser objetos sin normas
porque no exista necesidad de ellas.
Ser al fin una gota
de agua en el laberinto de una patria.
En la isla de los feacios forasteros,
consagrados a la vida no velada,
y haber perdido el hábito del llanto.
Ser vagabundos de campiña adentro
y no saber del hielo de las máscaras.
Con las manos leyéndonos,
aferrados a las gratas caricias
que una y otra vez inventa cerca el mar.
ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΦΑΙΑΚΩΝ
Δεν μπορεί να ζήσει κανείς
χωρίς ένα νησί που να προκαλεί το θάνατο
Που μέσα στην πρόκλησή του δηλητηριάζει τη ζωή
με το χρυσόμαλλο δέρας του και το φρουτώδες γάλα του
Που περιχύνει με ζάχαρη τους μύθους και τη λαγνεία
με τον φόβο μας.
Είναι αντικείμενα χωρίς αξία, αντικείμενα χωρίς κανόνες
γιατί κανείς δεν τους είχε ανάγκη.
Είναι τελικά μία σταγόνα
νερού μέσα στο λαβύρινθο μιας πατρίδας.
Στο νησί των άγνωστων Φαιάκων,
είναι αφιερωμένοι σε μία έκδηλη ζωή,
και έχουν χάσει τη συνήθεια του θρήνου.
Είναι περιπατητές μίας εσωτερικής εξοχής
και δεν γνωρίζουν την ψυχρότητα του προσωπείου.
Με τα χέρια τους μας μελετούν,
αιχμάλωτοι στα απλόχερα χάδια
που ξανά και ξανά επινοεί δίπλα μας η θάλασσα.
NAUSÍCAA
Ya habitas el pan caliente y como levadura
creces en mis manos hechas para izar el alba.
Acaso en el verano rubia de trigos y astros,
o en la primavera lluvia que muerde la tierra.
Entro en ti como en el deseo la noche que aúlla,
privado del ruido de las cosas, del perenne
cansancio de las olas que rumian su plegaria.
Y la cama se llena de racimos de estrellas,
se espesa de paisajes y coplas,
explota en ternura como la sangre sus últimas
posiciones, con las puertas de tu risa abiertas.
Estamos seguros de que la pasión florece
también en las palabras, como floreces, niña,
en la espuma de la vida, indemne a la muerte.
Y sin darme cuenta soy una corriente de agua
en el país de los feacios, donde la pera
envejece sobre la pera como yo ahora.
Fruto de un árbol que no morirá nunca solo,
tiro mis toscas lloviznas de antaño,
y me encaramo a la copa de tus labios púrpura,
y soy más la manzana de tu boca,
la fruta nueva que rociamos con el deseo.
ΝΑΥΣΙΚΑ
Ήδη κατοικείς μες στο ζεστό ψωμί και σαν τη μαγιά
αναπτύσσεσαι μέσα στα έμπειρα χέρια μου για να φουσκώσεις την
αυγή.
Ίσως το καλοκαίρι κατάξανθη από τα στάχια και τ’ αστέρια
ή τη βροχερή άνοιξη που καταπίνει τη γη.
Μπαίνω μέσα σου μέσα στην επιθυμία της νύχτας που αλυχτά,
κρυφός ο θόρυβος των πραγμάτων, της αειθαλούς
εξάντλησης των κυμάτων που αναμασούν τις προσευχές σου.
Και το κρεβάτι γεμίζει με αγκαλιές από άστρα,
γεμίζει με τοπία και τραγούδια,
ξεχειλίζει με στοργή σαν το αίμα των τελευταίων σου
κινήσεων, με τις πόρτες του γέλιου σου ανοιχτές.
Είμαστε σίγουροι ότι το πάθος ανθίζει
ακόμη και στις λέξεις, όπως ανθίζεις, μικρή,
στον αφρό της ζωής, μην έχοντας νιώσει το άγγιγμα του θανάτου.
Και χωρίς να το καταλάβω γίνομαι ένας χείμαρρος νερού
στην χώρα των Φαιάκων, εκεί όπου το αχλάδι
ωριμάζει στην αχλαδιά όπως εγώ τώρα.
Καρπός ενός δέντρου που δεν πεθαίνει ποτέ μόνος,
Τινάζω τις περσινές χοντρές σταγόνες από πάνω μου,
και κουρνιάζω στο ποτήρι των πορφυρών χειλιών σου,
και γίνομαι επίσης το μήλο των χειλιών σου,
το καινούριο φρούτο που ραντίζουμε με πόθο.
No hay comentarios:
Publicar un comentario